Seriously hilary

‘Als iemand trouwt en van naam verandert, dan vinden mensen dat normaal. Maar trans personen die hun naam wijzigen, dat lijkt een brug te ver. Waarom raken mensen zo in paniek over het gebruik van 'die/hun' door non-binaire personen? De taal bestaat al en je gebruikt die al. Als je een portemonnee vindt op de grond, dan ga jij zeggen ‘iemand is hun portemonnee kwijt. Die zal dat wel spijtig vinden.’ Ik begrijp niet waarom dat nodig is, al die discussies over voornaamwoorden. Als iemand je die aangeeft, respecteer dat dan gewoon.'

Dit is hilary (die/hun), enby, grenzeloos idealist, queer, activist, schrijver, spoken word(er), kunstschilder, intersectioneel feminist, anarchist, co-voorzitter GenderSpectrum Antwerpen, ervaringswerker psychische kwetsbaarheid, trotse ouder.

if you don't understand something

you shut the fuck up and you listen to the people who do

you listen, you learn, your read and you don't open your mouth until you realize

that your inability to understand is part of the problem

'Van de buitenwereld verwacht ik niet zo heel veel, maar in de context van LGBTQIA+ groeperingen dan weer wel. Inclusieve taal zou daar al de basistaal moeten zijn, zeker met alle informatie die zo makkelijk beschikbaar is. Het voelt alsof non-binaire mensen uitgenodigd worden aan tafel, waarvan het menu al vastligt, de gerechten gekozen en de tafel gedekt is. Zonder vrijheid om je eigen smaak toe te voegen.

Ik heb vaak het gevoel dat mensen dingen doen omdat ze weten dat het goed zal klinken en dat vakje kunnen afvinken. En uit schrik dat ‘de wokies’ hun gaan cancelen als ze het niet doen. Die angst is gecreëerd door de media, je wordt weggezet als extreem, overdreven en militant, dat zijn trucs om niet te moeten luisteren en om je monddood te maken. Wij hebben ook de macht niet om iemand te cancelen. Nee, als ik dat kon…(mijmerend)

Ik wil alles aan iedereen twee keer uitleggen. Geen derde keer. Dat hangt ook af van de reactie. Ik vermijd bepaalde discussies met mensen die bewust moeilijk doen of erg vasthouden aan hun overtuigingen. Maar als ik gevoel heb dat iemand iets niet weet of oprechte interesse heeft, dan steek ik daar energie in. Ik sta al twintig jaar op de barricades en ik ben moe. Vechten tegen het systeem is te moeilijk, je krijgt een kruimel hier en daar maar de echte kracht zit in community building. Plekken creëren, space claimen in groep. (Queer) spaces, die én antiracistisch én trans én toegankelijk voor mensen met een beperking zijn. GenderSpectrum Antwerpen dekt die lading voor een deel. Wegens gebrek aan zo’n space komen we samen in een vergaderzaal, maar gedragen ons alsof we in een café zitten (lacht). Hier komen trans personen die nog niet uit de kast zijn, om een praatje te maken en mensen te ontmoeten die net als zij zijn. Soms komen ze dan vol zelfvertrouwen terug, living their best lives. En dan ben ik wel trots, we hebben een rol gespeeld om die sterker te maken, ‘to embolden’.

Als we blijven helpen om mensen zichzelf te laten zijn, dan zijn we op den duur met zoveel dat ze ons niet meer kunnen negeren. Ik hoop dat we erin slagen om uit onze kleine hokjes te komen en samen te strijden, ook over onze queer cirkels heen. Want dit is echt een enge periode door de komende verkiezingen en transfobie die op hol geslagen is.

I choose to teach my son different lessons than the ones I grew up with

I teach him that nailpolish is for nails, that colours don’t have a gender, that he can choose if he greets people with a hug, a kiss or a wave

I teach him about feminism and about how some people have less chances in life because of how society sees their gender or the colour of their skin

I teach him about periods and about how sometimes your brain can feel sad or tired for no apparent reason

I teach him about lesbian and gay love and about how I could love anyone no matter what their gender

I teach him about how sometimes people think a newborn baby is a boy when really she's a girl

Samen met een vriend heb ik een Whatsapp groep met subgroepen met zo’n 200 non-binaire en trans mensen in Antwerpen alleen al. Die subgroepen zijn er op basis van interesses, zoals muurklimmen, haken of poëzie schrijven. Ze hebben een doel, een gedeelde interesse, zoals een nood aan fysieke aanraking die niet seksueel is. De knuffelgroep spreekt om de twee, drie weken bij iemand af met dekens en kussens en die knuffelen elkaar, met hele duidelijke afspraken rond consent en grenzen. Dat geeft me veel hoop, die zoektocht naar respect en consent. Ook bij GenderSpectrum is dat normaal. Als iedereen naar huis gaat, dan vragen we ‘wil jij een knuffel?’ Soms klinkt het ‘ik heb dat niet graag’. En dat is oké.

in Ireland the radio plays clean versions of popular songs

horrified by the thought that innocent children would hear ‘fuck’ or ‘bitch’ on their way to school

these words are replaced with a second of silence

this while Irish people curse more than anyone I know

it made me think about the things we choose to teach our children and the things we are afraid they will hear

we teach our baby boys not to cry and later the partners cry wondering how he could be so cold-hearted

we teach our baby girls that he only teases her because he likes her

later we avoid eye contact when she says he only hits me sometimes but he loves me really

we teach our kids that boys will be boys and later she wonders if it happened because her skirt was too short

Ik ben opgegroeid in het katholieke Ierland, waar ik lang niet durfde ‘te zijn’. Maar dat veroorzaakte veel pijn, en dan komt de overweging: doet het meer pijn om je mond open te doen? Of doet het meer pijn om te zwijgen en jezelf te verbergen? Voor mij is het minder pijnlijk om mijn stem te laten horen, en af en toe tegen de muur te lopen. Want wat voor leven is het als je jezelf elke minuut van elke dag moet verstoppen?

Toen ik in Ierland woonde dacht ik, ‘ik ben helemaal niet katholiek’. Pas in België drong het door hoeveel dingen ik moest ‘unlearnen’. Er zijn niet veel mensen daar die denken dat ze heel religieus zijn, maar alles is er zo doordrongen van religie dat het onzichtbaar wordt. Alles is doorweekt in schaamte; vrouw zijn, zwanger zijn, queer zijn. Op sociale media zie je dikwijls meisjes en hun selfies, voor mij is dat activisme. De maatschappij wil je klein houden, dus is het nodig om radicaal trots te zijn op jezelf. Het idee dat je een beeld van jezelf zou willen, in Ierland was dat pure arrogantie.

without realizing he reminds me that it's not normal, or fair to hate yourself so much

he makes me see the abuse I’ve grown accustomed to

I explained the wage gap to him

his shock and sadness made me realize how much we accept and enable

the boot on our neck

but what if we stopped

Ook Ierland lijdt onder transfobe groepen die bibliotheken binnenvallen en om censuur schreeuwen, boeken (proberen te) verscheuren, en regenbogen willen cancellen. Wat kunnen we doen om onze culturele vrijheid te vrijwaren?

Soms is het nodig om een vuurtje te maken zodat er ruimte ontstaat om opnieuw op te bouwen. Vaak is het narratief ‘als je het niet rustig en netjes kunt zeggen, dan gaan we niet luisteren’. Maar ze luisteren sowieso niet. Dus ik ben niet zeker of dat ons echt ergens naartoe brengt. Daarom probeer ik een alternatief te vinden voor het ‘beleefd smeken'. Wat ik nastreef, is om zoveel mogelijk mensen aan te moedigen om hun stem te laten horen. Of misschien moeten we alles platgooien, zoals de ‘Kvennafrídagurinn’ in IJsland in 1975.* Want het is tot hier en niet verder.’

I refuse to pass this on

*Niet werken, niet zorgen, niet koken. 90% van de IJslandse vrouwen legden massaal hun betaalde én onbetaalde werk neer. Banken, fabrieken en winkels moesten sluiten, scholen en kinderdagverblijven ook. Veel vaders moesten hun kinderen meenemen naar hun werk of thuisblijven om voor hen te zorgen. De actie bracht chaos. Deze staking leidde tot een groter bewustzijn en actie voor gelijke rechten voor vrouwen in IJsland. Het jaar daarop keurde het parlement een wet goed die gelijke betaling garandeerde. In 1980 werd Vigdís Finnbogadóttir de eerste vrouwelijke president in Europa en het eerste democratisch gekozen vrouwelijke staatshoofd ter wereld.

if you feel like a woman then you are a woman

but what does that feel like

does it feel like being followed on the dark walk home

does it feel like never getting to finish the sentence

does it feel like being asked to make coffee during every meeting

does it feel like being paid less for the same job

does it feel like having a one in three chance of being abused

is that what being a woman feels like

then I don't want it

I try to exist outside the constraints of being a woman

I refuse to be silent and polite and ladylike

I walk home alone and I tell myself that I have the right to be there

and then the footsteps behind me remind me that I am seen as a woman

remind me that I am prey

remind me that it was stupid of me to imagine I could just exist as a human

so I take my keys between my fingers or pay for a taxi and hope that this time the driver won't ask for my phone number, won’t ask for a date, won't ask for anything else

for me feeling like a woman is feeling angry

so I try to figure out if I hate feeling like a woman because of how society treats us or if I hate it because I just don't fit in the box labeled woman

maybe non-binary fits better or maybe we need to break the boxes

Instagram : @hilaryseriously

Tekst : Biem D'hondt

Foto's : Marijn Achten