Mats’ verhaal begint met een jeugddroom - het verlangen om een plek te creëren waar hij zich kan thuisvoelen, waar iedereen gewoon mag zijn. Geen rare blikken. Geen oordeel. Én waar je zonder vergrootglas het veganistische aanbod kunt terugvinden.
Sprout Brugge (queer bar, vegan food & drinks) wordt in juli één jaar.
Terwijl queerness diep in ons DNA begraven zit, is veganisme een bewuste keuze. Onderzoek suggereert dat zelfbenoemde niveaus van traditionele mannelijk -en vrouwelijkheid ons vleesconsumptie gedrag verklaren. In die zin trekt veganisme vooropgezette ideeën over wat een ‘juist' dieet inhoudt in twijfel en daarmee ook hoe het leven op de ‘juiste’ manier geleefd wordt in hedendaagse westerse liberale samenlevingen.
Veel queers zijn vegetarisch of vegan. Dat zou een indirecte relatie kunnen betekenen waarbij de mensen die hun seksualiteit buiten heteroseksualiteit overwegen, ook kritischer en zorgvuldiger kunnen nadenken over hun voedingskeuzes.
Eerst praten we over vroeger, over die kolk van radeloosheid die iemand kan overspoelen. Hoe je soms in het duister tast, geconfronteerd met je eigen blindheid. Over onontkoombaar verlangen, wars van eigen beperkingen. En we praten over dat moment waarop je jezelf het kwetsbaarst voelt - een tijd waarin je jezelf afvraagt of iemand anders ooit hetzelfde gevoeld heeft als jij. Het is een moment waarop je je alleen voelt in je pijn.
“Als kind besef je nog niet alles in het leven. Er zijn emoties, gevoelens en gedachten die je nog niet kunt plaatsen. Ik voelde me nog niet ingeklemd. Broeken dragen, petjes opzetten en spelen met jongens. Zolang ik deze dingen kon blijven doen, was er voor mij geen probleem.
Tijdens de puberteit komt de wereld aankloppen en zie je ook hoe hard je gesocialiseerd wordt. Het besef komt langzaam maar zeker, dit is niet wie ik ben en het klopt niet met wie ik wil zijn. De (buiten)wereld stopt je in een hokje, waar je niet mee akkoord gaat. Het voelt als een last die op je schouders wordt gegooid. Je wilt jezelf zijn, maar je weet niet hoe.
Ik zat een hele tijd vast in een depressie, zonder dat ik het doorhad. Er was altijd een bepaald gevoel aanwezig in mijn leven, maar ik wist niet beter. Ik dacht dat dit het leven was, dat iedereen zich zo voelde. Ik voelde me niet gelukkig, maar dit was de enige emotie die ik kende. Het was een constante schaduw die me achtervolgde, altijd aanwezig maar nooit echt op de voorgrond.
Het is pas na mijn transitie dat ik besefte dat het leven zoveel meer te bieden had. Zonder twijfel kan ik zeggen dat als ik niet in transitie had kunnen gaan, ik hier nu niet meer zou zijn. Dit voelt als het ontwaken uit een lange, donkere droom. Alsof die last van mijn schouders werd genomen en ik voor het eerst kon ademen.
Voor mijn transitie was er iemand die m’n innerlijke strijd opmerkte. Deze persoon leek door mijn masker heen te kijken. Ik weet niet zeker of ik daar zelf toe in staat zou zijn geweest. De vraag die deze persoon stelde, "Zou het kunnen zijn..." was precies wat ik nodig had - het was een moment van openbaring, ik zat vast in een kooi en kreeg plots de sleutel. Door simpelweg te suggereren dat er iets aan de hand was, kon ik mezelf eindelijk bevrijden.
Nog zo’n scharniermoment was toen ik anderen hoorde spreken over hun transitie en besefte dat zij exact beschreven wat ik voelde. Om te weten dat ik niet de enige was. Ik voelde me verbonden met deze mensen, ondanks het feit dat ik ze niet kende. Het was een keerpunt in mijn leven - die representatie.
Ik begon te geloven dat er hoop was en wegen om hiermee om te gaan. Ik hoefde deze strijd niet langer alleen te dragen, en dat was een enorme opluchting.”
Gebrek aan representatie beïnvloedt het zelfbeeld, de identiteitsontwikkeling en perceptie door anderen. Het is moeilijk om te zijn wat je niet kunt zien. Queer personen hebben door sociale media de mogelijkheid gekregen om contact te leggen met gelijkgestemden en steun te vinden. Positieve queer representatie in media heeft bijgedragen aan verandering van de publieke opinie over queer rechten. Onderzoek toont aan dat vroege blootstelling aan queer personen tolerantie stimuleert. Representatie is belangrijk, maar kan ook bijdragen aan stereotypering als het oppervlakkig of niet representatief is.
We praten over Mats’ transitie, de uitdagingen van verandering. Over je leven (en je piemel) in eigen handen te kunnen nemen.
Vóór januari 2018 moest je voor de aanpassing van de geslachtsregistratie bij wet het hele parcours afleggen. Borstverwijdering, hormonen en geslachtsoperaties. Nu is dat niet langer een voorwaarde, om hormoontherapie te nemen of een genderbevestigende operatie te laten uitvoeren. Je doet aangifte met een verklaring bij de ambtenaar van de burgerlijke stand. Er zijn geen attesten meer nodig van een arts, psychiater of psycholoog (met uitzondering van minderjarigen). De registratie van 'X' of geen registratie op de identiteitskaart is tot op vandaag onmogelijk. Er zijn beleidsnota’s die de regering in 2022 bij de Kamer indiende om het geslacht op de identiteitskaart volledig te schrappen. Achterliggend zou het geslacht nog steeds geregistreerd worden als element van burgerlijke staat.
“Ik was al overtuigd vanaf het begin. Ik wist dat ik alles wilde laten doen, ook al vond ik het idee vies dat iemand anders voor mij bepaalde wat er allemaal moest gebeuren voordat ik officieel 'man' mocht worden genoemd. Ik wilde de volledige transitie doormaken, inclusief de falloplastie, dus ik wou sowieso ook m’n baarmoeder en eierstokken laten verwijderen. Hoe verder ik ging in m’n transitie, hoe meer m’n dysforie zich verplaatste naar hetgeen nog niet ‘in orde’ was. M’n top surgery voelde zodanig naturel dat ik niet eens een echt ‘wow moment’ had. De euforie daar was eigenlijk de afwezigheid van dysforie.
De vraag die me bijna altijd gesteld wordt, is of ik zelf mag kiezen hoe groot m’n penis dan is? Het antwoord is nee. Het belangrijkste is eigenlijk de lengte van de plasbuis, omdat hierbij de meeste complicaties kunnen optreden. Hoe langer de plasbuis moet zijn, hoe groter de kans op complicaties. Dus de chirurgen proberen ergens een geschikte grootte te vinden die bij je past en tegelijkertijd de risico's minimaliseert. Ik ben tevreden (lacht).
Voel ik me nu helemaal man? (voelt aan z’n baard) Ja, maar ik weet niet of ik aan het uiterste einde van het spectrum sta. Voor mij is het trans gedeelte belangrijk, het maakt deel uit van mijn identiteit, ik zou niet dezelfde persoon zijn als ik als man geboren was. Soms vind ik het zelfs ongemakkelijk als cis mannen ervan uitgaan dat ik helemaal bij hen hoor en op een bepaalde manier met mij praten. Maar meestal voel ik me comfortabel genoeg om te vertellen dat ik trans ben.”
Instagram : @sprout_brugge en @matsbonneure
Tekst : Biem D'hondt
Foto's : Marijn Achten
Comments