Als performer, schrijver, danser, publieke spreker en activist, stelt Lou Van Hecke (hij/hem) het binaire denken rond gender in vraag. Via lezingen en workshops zoekt hij naar een plaats waarin we complex mogen zijn. Waar homeostase ontstaat door de erkenning van de oneindige variabiliteit van de wereld/gender, niet uit het vastpinnen ervan.
“Waarom mag de ene persoon zichzelf zijn en de andere niet? Zijn jullie dan niet luid in jullie heteroseksualiteit? Want dat is toch overal? Maar heteroseksualiteit is natuurlijk ‘onzichtbaar’ in zekere zin. Lezingen geven in kunstscholen is doorgaans makkelijker omdat daar vaker meer mensen openlijk queer zijn. Maar ook daar duikt soms geïnternaliseerde homofobie op. Sommigen zijn openlijk queer maar worden toch terughoudend als het gaat over ‘mensen die daar heel luid in zijn’. Gender wordt nog altijd te vaak begrepen en gedefinieerd volgens een enkelvoudig model.”
In 1952 haalde trans vrouw Christine Jorgensens de voorpagina van de NY Daily News getiteld 'Ex-GI Becomes Blonde Beauty: Operations Transform Bronx Youth'. Kranten benadrukten haar achtergrond als voormalig soldaat en verwelkomden haar als een Amerikaanse schoonheid, waarbij haar lange benen, blond haar en trendy kleding werden geprezen.
“Ze werd gezien als een symbool van Amerikaanse waarden, wat zowel bij het publiek als de pers positieve reacties opriep. Maar zes maanden later kwamen ze te weten dat Christine (nog) geen vagina had, en plotseling ‘ontstond’ er een probleem. Ze begonnen haar aan te vallen met hatelijke uitlatingen en beweerden dat ze geen echte vrouw was.
Waarom worden alleen die gender identiteiten die passen binnen het traditionele binaire denken als ‘acceptabel’ beschouwd? Dat is jammer, omdat er in werkelijkheid een enorme diversiteit bestaat tussen individuen, en ook binnen mannen en vrouwen. Het is belangrijk om ruimte te creëren voor de vele unieke manieren waarop mensen hun gender identificeren en ervaren.”
“Bij m’n vrienden kan ik helemaal mezelf zijn, ook de stukjes die niet voldoen aan het traditionele mannelijke. Als ik me onzeker voel in bepaalde situaties, merk ik dat ik soms onbewust overdreven ‘mannelijker’ gedrag vertoon. Hoewel ik besef dat geen enkele man zich zo gedraagt, komt het automatisch naar boven. Dan komt er bijvoorbeeld plots een ‘yo man’ uit en dan denk ik, waarom toch? Het lijkt iets waar ik weinig controle over heb.” (lacht)
“Vroeger was ik een echte Belieber. (geschater). Mét Bieber flip. Ik had een uitgebreid moodboard. Heel mijn stijl was op Justin Bieber gebaseerd. Dat was voor mij een manier om via hem jongensachtig te zijn, om mezelf te zoeken. Het is niet altijd evident hoe je jezelf kunt identificeren als iemand van gemengde Aziatische afkomst. Ik heb niet dezelfde ervaring als witte of zwarte mensen, maar heb wel te maken met ‘off white' privileges. Ik begrijp hoe het is om gediscrimineerd te worden op basis van m'n huidskleur. Maar in een samenleving waarin witheid de norm is, wordt ‘off white’ zijn nog steeds als 'beter' beschouwd, dan zwart zijn.“
Ballroom ontstond in Harlem, New York, als een veilige thuishaven voor Afro-Amerikaanse Latinx queer mensen. ‘Drag Balls’, georganiseerd door de zwarte gemeenschap, waren een reactie op de racistische en vaak exclusieve 'Drag Balls’ elders in Manhattan. De ‘ballroom’ scène was in de eerste plaats een ondersteunende gemeenschap, een subcultuur rond radicale viering van identiteit en verzet tegen homofobie, transfobie en racisme door en voor BIPOC LGBTQIA+ gemeenschap.
Jaarlijks worden duizenden LGBTQIA+-jongeren gedwongen om hun huis te verlaten. Ongeveer een kwart van de homoseksuele tieners die in de VS uit de kast komen, worden uit huis gezet en een derde wordt geconfronteerd met geweld door hun ouders of verzorgers. Het leven kan nog moeilijker zijn voor queer jongeren van kleur, die vaak het slachtoffer worden van rassendiscriminatie en intimidatie in scholen en gemeenschappen. Door dakloosheid lopen deze jongeren een groter risico, zoals gedwongen sekswerk en confrontaties met de politie. Getraumatiseerd, geïsoleerd en in de steek gelaten, zoeken veel van deze tieners en jongvolwassenen hun toevlucht in de legendarische Ballroom-scene in New York City. In het licht van deze uitdagingen vinden de leden van de Ballroom-scène steun bij elkaar en ontstaat er een surrogaatfamilie - met een ‘mother' en ‘father’- die radicale acceptatie belooft.
“Ballroom is iets wat sowieso uit de community zelf moet komen. Ondanks de verspreiding van voguing in de mainstream is de beweging erin geslaagd om haar eigen taal en codes te behouden. Maar er zijn onvermijdelijk debatten over toe-eigening en representatie.”
Ballroom heeft diverse categorieën. Die kunnen gedetailleerd zijn om ervoor te zorgen dat er voor ieder wat wils is. Voorbeelden van categorieën zijn onder andere Transman Realness, Runway, en Face. “Als de jury onder de indruk is van wat een deelnemer op de catwalk laat zien tijdens een battle, krijgt die persoon een score van ‘10s’ en komt die in aanmerking voor de volgende ronde of de overwinning.”
De New Yorkse dragcompetities evolueerden van uitgebreide praal naar ‘Vogue’ battles. Vogue, vernoemd naar het modetijdschrift, omarmde poses uit de high fashion en oude Egyptische kunst. Door middel van dans en extravagante kleding lieten drag queens zien hoe gender een performance is. Destijds kon je geen auditie binnenlopen en homo zijn en de baan krijgen. Voguing was een manier om zichzelf te bevrijden toen niemand anders hen accepteerde.
“Persoonlijk perform ik Old Way Vogue.” In de loop van de tijd veranderde de stijl van voguing van ‘Old Way’, die de nadruk legt op rechte lijnen, symmetrie en scherpe hoeken naar ‘New Way’. ‘New Way’ introduceerde een vloeibaarheid en flexibiliteit in voguing, ‘Vogue Femme’ benadrukt vrouwelijkheid op een zachte of net heel dramatische manier.
“Ik doe ook nog ‘American Runway’. Dat is een beetje de mannelijke versie van letterlijk een modeshow walken waarbij je je outfit toont en ‘verkoopt’. En tenslotte ook ‘Transman Realness’. Het aspect ‘echtheid’ is gericht op het kunnen ‘passen’ als man, dus niet androgyn zijn. Waar een persoon zich in het sociale transitie- of medische transitie spectrum bevindt, is niet relevant. Je mag niet overperformen. Dat is echt een coole categorie. Onlangs deed ik mee aan ‘Schoolboy Realness’ waarbij het thema ‘Ken Doll’ was voor AfroPride ball van For All Queens.”
"Workshops geven is mijn baan, en ik doe het graag. Helaas word ik soms pas uitgenodigd wanneer iemand uit de kast is gekomen en er iets is misgegaan. Zou het niet handig zijn als ze die informatie al van tevoren zouden hebben, zodat ze weten hoe ze kunnen reageren, in plaats van pas op zoek te gaan naar antwoorden nadat iemand uit de kast is gekomen?”
“Ik was hier in de gym op de Korenmarkt, waar ik ook een paar lezingen in de buurt heb gegeven. Ik vermoed dat er twee mensen waren aan wie ik ooit een lezing heb gegeven, omdat ze plotseling begonnen te lachen. Misschien was het om een andere reden, maar het idee alleen al maakte me onzeker en onveilig. Lachen ze met me omdat ze me herkennen als trans persoon? Of doe ik iets verkeerd met een fitnessapparaat? (lacht)
Dat soort situaties kunnen je soms overvallen, gelukkig gebeurt dat niet veel.
En ik ga nog altijd naar de gym. Calisthenics en skill training geven me een doel en voldoening dat verder gaat dan alleen uiterlijke kracht. Ik blijf werken aan mijn vaardigheden, inclusief die langverwachte 'human flag’."
Lou Van Hecke is performer, schrijver, danser, publieke spreker, activist en stelt het binaire denken rond gender in vraag. Als je hem wilt boeken als publieke spreker of kunstenaar, dan kan dat via : louvanhecke.com
Instagram: @lou.vanhecke
Tekst : Biem D'hondt
Foto's : Marijn Achten
Comments